Penthouse of basement?

Logan Ury, de auteur van het datingboek How not to die alone, gebruikt een simpele manier om een date te beoordelen: de “penthouse of basement-methode”.

Stel je na de date de vraag: “Kreeg ik extra energie van deze persoon of kostte dit me energie?”

Een penthouse persoon zorgt ervoor dat je energieniveau stijgt. Je voelt je creatief, geïnspireerd en opgewekt. Ze trekken je omhoog.

Denk nu aan iemand die je lusteloos en passief doen voelen. Waarbij je energieniveau duidelijk daalt. Dat is je basement persoon. Ze halen je naar beneden. De Harry Potter-equivalent is een dementor. Wezens die niet dood zijn, maar ook niet echt leven.

Kortom: als je op een date bent, of in ieder ander gesprek, stel je dan onderstaande vraag.

“Gaat dit eindigen in het penthouse of in de kelder?” en trek daaruit je conclusies.

Trust your mind & show up

In veel projecten of ondernemingen blijf je zoeken naar dat ene goede idee. Uiteindelijk gebeurt er niets. Of veel minder dan mogelijk is.

Uitstelgedrag, luiheid, perfectionisme, angsten – het is altijd eenvoudig om een reden te vinden om niet te komen opdagen.

In Improv Wisdom geeft Patricia Ryan Madson onderstaande raad mee om sneller van idee naar uitvoering te gaan.

“Trust your mind. Your first thought is a reasonable starting place; it is good enough. Don’t hesitate. Once you begin speaking, you have something to work with and build on. With the first-thought method it is as if the idea selects you rather than the other way around. The improviser focuses on making that idea into a good one, rather than searching for a “good idea.”

Improvisers know this. If they had to wait for inspiration or a good idea, few scenes would ever begin. Players step onto the stage because that is where things are happening. They just show up. Then the magic begins.

Zoals de titel van het derde hoofdstuk zegt: Just show up.

Move on

In de psychologie noemen ze hoeveelheid tijd die je nodig hebt om emotioneel te herstellen en voort te kunnen gaan de refractory period. (Er is ook een lichamelijke refractory period, maar dat is iets helemaal anders.)

Kleine frustraties, zoals afgesneden worden op de weg of ruzie krijgen met je partner, kunnen enkele minuten of uren duren om te herstellen. Sommige gebeurtenissen kunnen echter maanden, jaren of langer duren. Sommige gebeurtenissen draag je nog altijd mee.

Daarom is het belangrijk om emotioneel flexibel te zijn, als je vooruit wilt. In een basketwedstrijd heb je geen tijd om te foeteren als je een kans gemist hebt. Je moet onmiddellijk terug gefocust zijn op de verdediging en de volgende stap.

Hetzelfde geldt op je werk. Het is gewoon tijdverlies om gebeurtenissen te blijven herhalen in je hoofd of gesprekken opnieuw te voeren. Dat piekeren verlengt enkel de refractory period. Bovendien blijf je de emoties van de ervaring reconstrueren, zonder de emoties te reguleren. Je blijft ter plaatse trappen.

Hoe minder je vasthoudt aan fouten of pijnlijke ervaringen, sneller je de trein terug op de rails kan zetten. Vaak volstaat het om gewoon te kijken naar wat je uit die ervaring kan leren en de rest achter je te laten.

Leren is vooruitgaan. Is veranderen. Als je van iedere ervaring één les voor de toekomst kan trekken, dan heb je eigenlijk weinig te verliezen, enkel te leren. En dat kan je enkel omarmen.

“If you don’t know how to control your emotional reactions and there’s a refractory period, and you let that emotional reaction linger for hours or days, it turns into a mood. So you say to someone, ‘What’s wrong with you?’ The person says, ‘I’m in a mood.’ Then you say, ‘Why are you in a mood?’ They say, ‘Well, this thing happened to me five days ago and I’m having one long emotional reaction.’ If you keep that refractory period going for weeks and months, you’ve developed a temperament. If you keep that same refractory period going on for years, it’s called a personality trait.” — 

Dr. Joe Dispenza

Onderstaande woorden van Dan Sullivan vatten het netjes samen.

“I’ve discovered that when something very emotional happens to me, it stays with me until I’ve converted it into lessons. Before I knew this was the case, I could become paralyzed by negative experiences for long periods of time.   Then I figured out that I have to first of all say, “What do I want this experience to mean to me?” And I have to tell myself, “It’s not the experience itself; it’s what I want it to mean.”   I have to take responsibility and then put a purpose to it. That’s how I get unlocked from the experience and move forward.”

Dan Sullivan

Learn & move on.

10.000

“The first 10,000 pots are difficult and then it gets a little bit easier,” dat zei de bekende pottenbakker Warren MacKenzie.

Je kan het met sprekend gemak toepassen op copy schrijven. De eerste 10.000 zinnen zijn moeilijk. Nadien wordt het een heel klein beetje eenvoudiger. Eenvoudig wordt het echter nooit.

En dat maakt het leuk en frustrerend.

Zwart of wit, nooit grijs

Dit advies van choreografe Martha Graham tegen een jonge danseres bracht me vanochtend tot stilstand.

“But,” I said, “when I see my work I take for granted what other people value in it. I see only its ineptitude, inorganic flaws, and crudities. I am not pleased or satisfied.”

“No artist is pleased.”

“But then there is no satisfaction?”

“No satisfaction whatever at any time,” she cried out passionately. “There is only a queer divine dissatisfaction, a blessed unrest that keeps us marching and makes us more alive than the others.”

Kleine dingen worden groot

Er zijn weinig problemen die groot beginnen. De meeste problemen beginnen als iets kleins. Futiel.

Eén kopje dat je niet meteen afwast. Eén paar sokken dat blijft liggen. Eén bonnetje dat je niet hebt gescand. Eén training die je overslaat.

Voor je er erg in hebt, is je keuken is een puinhoop, ligt je huis vol rommel, ben je uren op zoek naar bonnetjes en zit je thuis in de zetel je af te vragen waarom je uit vorm bent.

De meeste dingen zijn makkelijk aan te pakken als ze nog klein zijn. Door dat niet te doen, laten we toe dat het grote problemen worden. In huis, relaties en organisaties.

Small things become big things always.

Mag het een beetje meer zijn?

Om de 17 dagen gebruik ik de shredder. Het is altijd een reminder dat oude gewoontes niet snel roesten. Ik hou wel van een streepje risico. Ik negeer dan ook het maximaal aantal bladen dat ik er tegelijk mag insteken.

Tien bladen kan die oude rakker aan, maar ik probeer dan bijvoorbeeld 12 standaardpagina’s. Of 7 kartonnen. Ik doe het enkel voor dat overheerlijke gevoel wanneer het toch lukt. Waardoor ik bovendien zo’n 25 seconden tijd bespaar en het systeem mijn grote gelijk bewijs. De wereld is dan mijn oester.

In meer dan de helft van de gevallen loopt het echter mis. De shredder loopt dan helemaal vast. Het duurt dan enkele minuten om alles losgewrikt te krijgen terwijl het papierstof door de kamer vliegt.

Toch probeer ik het volgende keer opnieuw. Het voelt gewoon te goed.