Penthouse of basement?

Logan Ury, de auteur van het datingboek How not to die alone, gebruikt een simpele manier om een date te beoordelen: de “penthouse of basement-methode”.

Stel je na de date de vraag: “Kreeg ik extra energie van deze persoon of kostte dit me energie?”

Een penthouse persoon zorgt ervoor dat je energieniveau stijgt. Je voelt je creatief, geïnspireerd en opgewekt. Ze trekken je omhoog.

Denk nu aan iemand die je lusteloos en passief doen voelen. Waarbij je energieniveau duidelijk daalt. Dat is je basement persoon. Ze halen je naar beneden. De Harry Potter-equivalent is een dementor. Wezens die niet dood zijn, maar ook niet echt leven.

Kortom: als je op een date bent, of in ieder ander gesprek, stel je dan onderstaande vraag.

“Gaat dit eindigen in het penthouse of in de kelder?” en trek daaruit je conclusies.

Altijd onderweg

We zijn nooit echt aanwezig in projecten. We zien projecten als een opstapje naar het volgende, grootsere project en genieten niet van de reis, maar hebben enkel oog hebben voor de volgende bestemming.

Dit fragment uit het geweldige boek ‘Four Thousand weeks‘ van Oliver Burkeman omschrijft het treffend.

“Alan Watts explained with characteristic vigour: Take education. What a hoax. As a child, you are sent to nursery school. In nursery school, they say you are getting ready to go on to kindergarten. And then first grade is coming up and second grade and third grade … In high school, they tell you you’re getting ready for college. And in college you’re getting ready to go out into the business world … [People are] like donkeys running after carrots that are hanging in front of their faces from sticks attached to their own collars. They are never here. They never get there. They are never alive.”

Hetzelfde geldt voor alles wat voor je pensioen gebeurt. Voor velen is werk een verplichte oefening die je moet afleggen voor je met pensioen mag. En dan, kan je écht gaan leven.

Laten we niet langer wachten. Laten we nu leven.