We zijn nooit echt aanwezig in projecten. We zien projecten als een opstapje naar het volgende, grootsere project en genieten niet van de reis, maar hebben enkel oog hebben voor de volgende bestemming.
Dit fragment uit het geweldige boek ‘Four Thousand weeks‘ van Oliver Burkeman omschrijft het treffend.
“Alan Watts explained with characteristic vigour: Take education. What a hoax. As a child, you are sent to nursery school. In nursery school, they say you are getting ready to go on to kindergarten. And then first grade is coming up and second grade and third grade … In high school, they tell you you’re getting ready for college. And in college you’re getting ready to go out into the business world … [People are] like donkeys running after carrots that are hanging in front of their faces from sticks attached to their own collars. They are never here. They never get there. They are never alive.”
Hetzelfde geldt voor alles wat voor je pensioen gebeurt. Voor velen is werk een verplichte oefening die je moet afleggen voor je met pensioen mag. En dan, kan je écht gaan leven.
Laten we niet langer wachten. Laten we nu leven.
