Everything looks like a failure in the middle

Rosabeth Moss Kanter, professor aan Harvard, maakte deze sterke, en bemoedigende, observatie.

Tijdens de meest projecten heeft je emotionele staat een U-vorm. Je start met volle enthousiasme iets waarvan je vermoedt dat het heel interessant zal zijn. Eindigen doe je dan ook weer op een wolkje omdat je het einde van het project kan ruiken. Almost done deal.

Tussen begin en einde, in de dieperik, zit het harde werk. Je worstelt met twijfel. Je plan ligt aan duigen en tegenslagen zorgen ervoor dat je ver verwijderd bent van je verwachtingen.

Dan is het belangrijk om te blijven beseffen dat (tijdelijke) mislukking een wezenlijk onderdeel uitmaakt van iedere onderneming of iedere verandering. En vooral door te zetten.

Het is in dat licht dat de woorden “Everything looks like a failure in the middle” van Rosabeth Moss Kanter helemaal tot hun recht komen.

Wat als…?

Als ik iets onderneem, dan plan ik to fail. Planning to fail bereidt je voor op de (soms bittere) realiteit. Als je een plan hebt als de hel losbarst, dan reageer je niet reactief, ondoordacht of onbewust. Je gaat met vertrouwen door met je plan, omdat je weet dat dit kon gebeuren. Accident de parcours.

Ik doe dat met de klassieker IF > Then. Ik noteer dan een reeks scenario’s, waarvan ik hoop dat ze enkel theorie blijven, maar die wel tot de mogelijkheden behoren. Ik werk voor elk van de scenario’s de eerste acties uit en hou ze achter de hand.

Als je rekening houdt met die tegenslagen, en weet welke stappen je zal ondernemen, dan hou je nog steeds (het gevoel van) controle over het scenario. Zo vermijd je bijkomende stress of paniek bij een tegenslag. Die maakt namelijk een onderdeel uit van het plan. All in a days work.

Ik moest denken aan die ‘Wat als…?’ omdat ik al enkele dagen aan mensen de volgende vraag stel.

“Wat als je voor eeuwig geband bent van het internet. Hoe zou je dan je dagen (anders) doorbrengen?”

Voorlopig zonder veel intrigerende antwoorden te krijgen, maar ik blijf op zoek.