Als ik iets onderneem, dan plan ik to fail. Planning to fail bereidt je voor op de (soms bittere) realiteit. Als je een plan hebt als de hel losbarst, dan reageer je niet reactief, ondoordacht of onbewust. Je gaat met vertrouwen door met je plan, omdat je weet dat dit kon gebeuren. Accident de parcours.
Ik doe dat met de klassieker IF > Then. Ik noteer dan een reeks scenario’s, waarvan ik hoop dat ze enkel theorie blijven, maar die wel tot de mogelijkheden behoren. Ik werk voor elk van de scenario’s de eerste acties uit en hou ze achter de hand.
Als je rekening houdt met die tegenslagen, en weet welke stappen je zal ondernemen, dan hou je nog steeds (het gevoel van) controle over het scenario. Zo vermijd je bijkomende stress of paniek bij een tegenslag. Die maakt namelijk een onderdeel uit van het plan. All in a days work.
Ik moest denken aan die ‘Wat als…?’ omdat ik al enkele dagen aan mensen de volgende vraag stel.
“Wat als je voor eeuwig geband bent van het internet. Hoe zou je dan je dagen (anders) doorbrengen?”
Voorlopig zonder veel intrigerende antwoorden te krijgen, maar ik blijf op zoek.