Uitzonderlijk zijn vereist moed

Gemiddeld zijn is, zoals veel dingen in het leven, de gemakkelijkste weg. Het vereist weinig moeite, weinig risico, en nog minder commitment. Maar zoals het gezegde luidt, “het is makkelijk om gemiddeld te zijn”. Als je je nooit vastlegt op iets, geen risico’s neemt, angst hebt om iets nieuws te proberen, en veel tijd verspilt, dan zul je waarschijnlijk eindigen als een doorsnee persoon. Maar waarom zou je genoegen nemen met gemiddeld zijn?

Gemiddeld zijn betekent vaak stilstaan. Het is een veilige zone waar verandering zeldzaam is en groei nog zeldzamer. Het is een plek waar kansen onopgemerkt blijven en ambities onvervuld. Deze houding, waarbij je jezelf beperkt tot het minimum, leidt tot een leven dat wordt gekenmerkt door middelmatigheid en onbenut potentieel.

In tegenstelling tot gemiddeld zijn, vraagt het om moed om uitzonderlijk te zijn. Het vereist een commitment om te streven naar iets beters, om risico’s te nemen, om nieuwe dingen te proberen, en om je kostbare tijd zinvol te gebruiken. Het is een levenshouding die zich kenmerkt door een voortdurende drang naar verbetering, een nieuwsgierigheid naar het onbekende, en een vastberadenheid om te groeien.

Het vermijden van gemiddeldheid betekent niet dat je altijd moet streven naar het buitengewone of dat je nooit angst of twijfel zult voelen. Het betekent wel dat je deze gevoelens erkent en toch vooruitgaat. Het is het begrijpen dat elke stap buiten je comfortzone, hoe klein ook, een stap is richting een rijker en voller leven.

Dus, daag jezelf uit om meer te zijn dan gemiddeld. Gebruik je tijd wijs, neem weloverwogen risico’s en zet je in voor je doelen. Het pad naar uitzonderlijk zijn is misschien niet het makkelijkste, maar het is ongetwijfeld het meest belonend. Laat je niet beperken door de angst voor het onbekende of de comfort van middelmatigheid. Breek uit de norm en ontdek wat je echt kunt bereiken.

Groeien door fouten

In onze maatschappij wordt falen vaak gezien als het ultieme taboe, een teken van zwakte of onkunde. Maar wat als we falen nu eens herpositioneren als een essentiële stap naar groei en succes? De waarheid is dat de echte mislukking niet ligt in het falen zelf, maar in het weigeren te proberen of te leren van onze fouten.

Laten we het perspectief verschuiven: falen is niet het einde van de weg, maar een wegwijzer die ons de richting van verbetering wijst. Elke fout die we maken, elk project dat niet loopt zoals gepland, biedt ons onbetaalbare lessen. Het is door deze ‘mislukkingen’ dat we leren wat werkt en wat niet, en hoe we onszelf kunnen verbeteren.

Maar de sleutel hier is de bereidheid om te leren en aan te passen. Zonder deze bereidheid, wordt falen inderdaad een doodlopende weg. Het echte falen is wanneer we ons door angst laten weerhouden om nieuwe dingen te proberen, of wanneer we onze fouten negeren in plaats van ze te analyseren en eruit te leren.

De meest succesvolle mensen in de wereld zijn niet degenen die nooit falen, maar degenen die hun fouten omarmen en ze als springplank gebruiken. Door falen te zien als een onvermijdelijk en waardevol onderdeel van het leerproces, kunnen we ons potentieel als individuen, teams en organisaties volledig ontsluiten.

Het herpositioneren van falen als een kans om te groeien is een krachtige mentaliteitsverandering. Het moedigt ons aan om risico’s te nemen, te experimenteren en bovenal, nooit te stoppen met leren. Dus de volgende keer dat je geconfronteerd wordt met een tegenslag, onthoud dan: echte mislukking is niet het vallen, maar het weigeren om weer op te staan.

De 2 gezichten van ‘Fuck it’

Er is een fascinerend concept in de psychologie van besluitvorming, prachtig geïllustreerd door het idee van ‘fuck its’. Zoals naar voren gebracht, zijn er twee soorten: de negatieve en de positieve ‘fuck its’. Beide zijn reacties op uitdagingen en kruispunten in ons leven, maar ze leiden ons in totaal verschillende richtingen.

Negatieve ‘fuck its’ zijn uitingen van frustratie en overgave. Het zijn de momenten waarop we onze handen in de lucht gooien en opgeven, niet omdat we willen, maar omdat we ons overweldigd en machteloos voelen. Het is een defensieve reactie, een beschermingsmechanisme tegen verdere teleurstelling of falen. Deze momenten, hoewel begrijpelijk, kunnen ons vastzetten in stagnatie of negativiteit.

Aan de andere kant staan de positieve ‘fuck its’. Deze komen voort uit een gevoel van stoutmoedigheid en vastberadenheid. Het is de ‘fuck it, ik ga ervoor’ houding. Dit zijn de momenten waarop we besluiten om risico’s te nemen, om ondanks de angst en onzekerheid iets verbazingwekkends op te bouwen. Deze ‘fuck its’ zijn de katalysatoren van innovatie, creativiteit en persoonlijke groei.

De sleutel ligt in het herkennen van het verschil tussen deze twee en het bewust kiezen voor de positieve benadering. Het vereist moed, zelfreflectie en soms een sprong in het diepe. Maar het is precies in deze momenten dat we ons ware potentieel kunnen realiseren. We moeten leren om de negatieve ‘fuck its’ te herkennen en om te buigen naar kansen voor groei en vooruitgang.

De volgende keer dat je jezelf ‘fuck it’ hoort zeggen, sta dan even stil. Vraag jezelf af welke versie je uitspreekt. Kies je voor opgeven of voor doorzetten? Jouw antwoord op deze vraag kan het verschil betekenen tussen een gemiste kans en het bereiken van iets werkelijk buitengewoons.